Gooi het eruit

Waar ik niet tegen kan. Onrecht dat schijnbaar onbestraft blijft. Pijn en verdriet van goede mensen die in stilte lijden terwijl niemand het voor hen opneemt. Apathie van mensen die hun verantwoordelijkheid niet nemen, die de macht hebben in te grijpen, maar bewust de andere kant opkijken.

Ik beweeg me tussen de mensen, net als iedereen. Soms schaam ik me bijna voor mijn geluk, voor mijn welvaart, voor alles waar ik van mag genieten terwijl ik zie hoe anderen klap op klap krijgen.

En dan is het nog maar een paar weken geleden dat ik door een sloppenwijk liep, een plaats opgebouwd uit modder, steen en roestige golfplaten. Een wereld om wanhopig in te worden en toch zag ik lachende, dankbare gezichten. Afrika. Een paar dagen die mijn kijk op het leven veranderd hebben. Maar ondertussen rijd ik van huis naar werk en terug. Ik zet mijn auto in dezelfde parkeergarage en gooi een winkelwagen vol met dingen die we nodig hebben en zaken waarvan we gewoon mogen genieten. Maar het knaagt.

We doen iets niet goed in dit land

Als er vlak in de buurt een heel gezin in de vlammen omkomt en er gesproken wordt over de problemen die daar waren, dan vraag ik me af of we wel door kunnen gaan met vlak langs elkaar heen leven. Ik hoor verbaasde en schampere opmerkingen wanneer mensen over sociale media praten (“dat je daar tijd voor hebt…”) maar ik weet zelf hoeveel mensen daar met elkaar willen delen en dat het echt niet blijft bij het uitwisselen van trivialiteiten. Mijn aanwezigheid op internet is niet wezenlijk anders dan mijn bestaan in het driedimensionale leven. Ik kom veel leuke mensen tegen, maar ik zie ook strijd, pijn en onvermogen om hulp te bieden en hulp te vragen. We doen iets niet goed in dit land. Zogenaamd heeft iedereen het druk en lijkt het er aan de buitenkant op dat we het allemaal prima voor elkaar hebben.  Maar als je echt je ogen en je oren open houdt, dan kan de eenzaamheid en het stille verdriet je niet ontgaan.

Ik prijs me gelukkig omdat ik deel uit maak van een gemeenschap van mensen die leven van geloof, hoop en liefde. En er mogen dan nog zoveel akelige dingen naar buiten komen over de kerk en christenen (het zijn net mensen), ik ben zo blij dat ik bij het gezin van God hoor. Ja, zo voelt het. Als het goed gaat kan ik helpen, als het niet goed gaat weet ik dat ik hulp kan vragen. Als ik blij ben kan ik mijn dankbaarheid uitdrukken in teksten en muziek en ik zing niet alleen, we zingen samen.

Gooi het eruit, ik meen het

Mooi om je geluk te kunnen uiten. Ja, er zijn momenten dat ik diep geraakt ben en dat ik me er niet voor schaam om mijn handen omhoog te steken – uit dankbaarheid en vol verwondering. Maar er zijn ook teksten die de onmacht uitschreeuwen, die helpen om je hart te luchten, die woorden geven aan je verdriet of angst. En of je nu in God gelooft of niet, ik raad je aan om je pijn niet weg te stoppen. Gooi het eruit, blijf niet eenzaam zeulen met je zorgen. De dichters van de Psalmen wisten hoe dat moest en ik oefen me er ook in. Geen lege, vrome woorden – liever schreeuwen vanuit je hart, of het nu om klaagzangen of gepassioneerde liefdesbetuigingen gaat. Gooi het eruit, ik meen het. Kijk hoe het kan:

Psalm 94 – the Message

God, put an end to evil; avenging God, show your colors!
Judge of the earth, take your stand;
throw the book at the arrogant.

God, the wicked get away with murder—
how long will you let this go on?
They brag and boast
and crow about their crimes!

They walk all over your people, God,
exploit and abuse your precious people.
They take out anyone who gets in their way;
if they can’t use them, they kill them.
They think, “God isn’t looking,
Jacob’s God is out to lunch.”

Well, think again, you idiots,
fools—how long before you get smart?
Do you think Ear-Maker doesn’t hear,
Eye-Shaper doesn’t see?
Do you think the trainer of nations doesn’t correct,
the teacher of Adam doesn’t know?
God knows, all right—
knows your stupidity,
sees your shallowness.

How blessed the man you train, God,
the woman you instruct in your Word,
Providing a circle of quiet within the clamor of evil,
while a jail is being built for the wicked.
God will never walk away from his people,
never desert his precious people.
Rest assured that justice is on its way
and every good heart put right.

Who stood up for me against the wicked?
Who took my side against evil workers?
If God hadn’t been there for me,
I never would have made it.
The minute I said, “I’m slipping, I’m falling,”
your love, God, took hold and held me fast.
When I was upset and beside myself,
you calmed me down and cheered me up.

Can Misrule have anything in common with you?
Can Troublemaker pretend to be on your side?
They ganged up on good people,
plotted behind the backs of the innocent.
But God became my hideout,
God was my high mountain retreat,
Then boomeranged their evil back on them:
for their evil ways he wiped them out,
our God cleaned them out for good.