als het leven simpel was
en pijn puur functioneel
als lijden te verklaren was
dan bleef je wereld heel
maar ik zit op een puinhoop
in afval van de stad
ik krab me met een potscherf
en protesteer nog wat
wat jeukt nu vrome wijsheid
al is het goed bedoeld
strooi zout in open wonden
en ik weet hoe dat voelt
was hier maar stil gebleven
had tranen laten zien
wie zegt dat hij het ook niet weet
geloof ik nog misschien
ik heb een laatste strohalm
het recht wordt ooit gesproken
mijn redder leeft en zal gaan staan
geknakt maar ongebroken
Liewe genugtig, dit is baie mooi.
Heel mooi! Raakt me.
Doet me (ook) aan een warme tweetup denken… diepte roept tot diepte..
Je vorige gedicht over dit beeld heb je geschreven vanuit het koele perspectief van een beeld.
Dit gedicht vormt daarmee een prachtig contrast – of is het een mooie aanvulling, hetzelfde beeld, vanuit een heel ander perspectief beschouwd?
Hoe het ook zij: het beeld is mens geworden.
Dank voor je reactie, Frank. Ja, dit beeld roept misschien wel duizend gedachten en gedichten op. In dit geval was er ook een aanleiding van buiten het beeld: een schrijnend gebrek aan empathie bij een gelovige die een overtuiging wilde uitdragen zonder – in mijn ogen – voldoende oog te hebben voor de pijn aan de andere zijde van het gesprek. Job werd pijnlijk getroffen door het gebrek aan inlevingsvermogen. De woorden van zijn vrienden waren geen verzachting van de pijn. Ik zie er een enorme les is: niet gelijk komen met verklaringen en ‘antwoorden’ maar in stilte bij iemand zijn om te proberen iets van zijn of haar pijn te verstaan en te ‘absorberen’. Ik denk nu aan een tekstregel van Bono in een lied over zijn vader – Robin zong het gisteren en zijn vader zong het mee… 😉
Tough, you think you’ve got the stuff
You’re telling me and anyone
You’re hard enough
You don’t have to put up a fight
You don’t have to always be right
Let me take some of the punches
For you tonight
ja mooi, we zitten op dezelfde lijn!