Een bezoekje aan de dierentuin – dat hoort wat mij betreft ook bij het ware familie-vakantiegevoel. Dierentuinen zijn een beetje vreemd. Je komt als geciviliseerd wezen oog in oog te staan met wilde en iets minder wilde creaturen en dat is altijd een interessante confrontatie, maar het is tegelijkertijd een soort gevangenisbezoek. Dierentuinen brengen vrolijkheid, maar ik voel ook altijd een zekere droefenis bij gekooide dieren. Dat had ik dit keer, bij een bezoek aan Eifel-Zoo, een kleine dierentuin in het gebied waar wij onze vakantie doorbrachten, vooral bij een zwarte beer die moederziel alleen zijn troosteloze rondjes liep in het voor hem afgebakende territorium. De kant af, een stukje plons-plons-plons door het water, de kant op stap-stap-stap … en daar begon hij weer. Steeds hetzelfde rondje, steeds op en af, heen en weer. Wat een bestaan!
Later vond de ijsberende zwarte beer ook nog wel even verstrooiing bij een boom, dus misschien heb ik hem gewoon niet op z’n beste moment getroffen. En laten we eerlijk zijn, het is wel prettig dat er hekken en andere afscheidingen zijn, want ik zit niet echt te wachten op mijn eerste Bokito-dierentuinervaring. Ik hoorde een klein meisje ook heel stellig tegen zichzelf zeggen: ‘Die dieren komen er echt nooit uit’. Gelukkig niet, nee. Maar een beetje sneu is het ook.
Een paar plaatjes van wat dieren uit deze kleine zoo. De foto van de tijger nam ik door de tralies heen, je ziet de spijlen van het hek als schaduwen door het beeld lopen. Grappig dat dit kan: scherp stellen en door de tralies heen toch een redelijk beeld krijgen. Je ogen doen dat, maar camera’s kunnen het dus ook… Klik op de foto’s voor grotere weergave (en nog een keer voor schermvullend).
Oh ja… er zijn ook twee ongekooide schepselen in beeld – dat zijn mijn heldhaftige dochters die de oversteek over het wilde water waagden. De krokodillen hebben zich daarbij gelukkig niet laten zien.
En (nog een keer oh ja) er waren ook veel musjes in de Eifel. Grappige, ‘alledaagse’ vogeltjes die je al gauw over het hoofd ziet. Maar in ons land zie ik die kleine fladderaars veel te weinig. Ik heb er in Duitsland (opnieuw) een aantal vastgelegd en dit is toch wel een leuk plaatje geworden, vind ik zelf…
VRIJSPRAAK 
Mooi die tijger, zo zonder tralies!
En die mussen… werden die niet steeds zeldzamer in NL? Ik merk er in ieder geval weinig van. Doorlopend (ok, doorvliegend) mussen in de tuin.
Ook daar heb ik over geblogd… 😉
https://vrijspraak.wordpress.com/2009/07/29/ik-weet-waar-de-mussen-gebleven-zijn/
well, no surprise here… 😉
Wat een prachtige reeks over de dierentuin.
Akkoord ze zitten in gevangenschap maar weet ook dat er gekweekt wordt met zeldzame soorten die dan terug uitgezet worden in de natuur.
Herkenbaar, dat dubbele gevoel in de dierentuin. Ik heb echt geen ambitie om in een bos te gaan wandelen waar beren los rondlopen, maar word ook niet vrolijk van een dier in een kooitje. Zelfs natuurfilms vind ik niet helemaal top. Aan de ene kant de mooie beelden, aan de andere kant het ene dier dat het andere doodt.
Enne… ik heb wel een idee waar de musjes uit onze tuinen gebleven zijn. Er zitten hier hele zwermen kauwen en eksters… In hun buikjes?
Vraag is natuurlijk: wie is gekooid.. Anders gezegd, wie staat achter tralies. Voor de dieren zijn wij dat.
Ja, en wij moeten nog entree betalen ook, terwijl zij gevoerd en verzorgd worden.