- Reactie
- Herbloggen
-
Abonneren
Geabonneerd
Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
Paul Abspoel, Hoofddorp, getrouwd met Lydia en vader van Robin, Sosha en Pascalle. Heel veel ontvangen om door te mogen geven. Sterk in zaken van twijfel en geloof, zwak voor liefde en schoonheid. Creatief met woorden en beelden. Zie ook www.paulabspoel.nl Tevens vindbaar op Facebook, Instagram, Bluesky, Twitter, LinkedIn, Pinterest en - geloof het of niet - in het echte leven. Alle berichten van abspoel weergeven
VRIJSPRAAK
Wellus
Nietus
Wellus
Nietus
Ik ben sterk
Nee ik
Waar ik niet ben daar ben ik toch
waar jij niet was heb ik gezocht
samen niet te zijn hebben wij gevonden
Onze grenzen met krijt geschreven
overtreden wij de lijnen van ons leven
woorden die we lang niet meer verstonden
Schoonheid in het samen zijn verborgen
gezien te worden in elkaars hart en ogen
slechts de liefde die elkaar doet zien
Worstelen is wie we zijn elkaar verbinden
enkel naaktheid maakt ons ziende blinden
ontmoeting kleedt aanvaarding schept het zien
TWEESTRIJD
ik sleur en trek uit alle macht
verpakt in vreemde klederdracht
jij laat mij hier eenzaam begaan
blijft onbewogen bij me staan
de waarheid is naakt uitgebeeld
de strijd zorgvuldig uitgespeeld
zij worstelt ook, zij vecht zich vrij
maar kiest niet tussen jou of mij
gedeelde strijd verbindt ons nog
kom naar mij toe, omarm mij toch
onthul me alles wat je deed
ontdoe ons van dit boetekleed
wie wint er iets bij dit gevecht
ik ben niet goed, jij bent niet slecht
de waarheid tussen jou en mij
kiest voor de liefde slechts partij
Ik ben geen dichter en hen geen verstand van poëzie. Maar deze beelden en woorden komen bij mij naar boven als ik er naar kijk:
Dilemma’s, keuzes, ik kan niet kiezen. Alles is zwart.
Innerlijk word ik verscheurd. Achter mij staat gelukkig de boom van het leven. En het gras is groen.
Loskomen van jou is een strijd
Ik wacht tot ik word bevrijd
Ik probeer je te zien, maar weet niet eens of je kijkt
We hebben ons eindpunt bereikt
Maar je laat me niet gaan, je bent standvast
Het rust op mijn schouders als een last
Het kost me te veel
We zijn niet meer één, maar elk een deel
Elk een deel, verbonden door wat geen liefde meer is
Niets is wat het lijkt, niet zoals het was, wat ik zo mis
Niets is zo ver van mij als jij
Laat me gaan, of kom dichterbij
Terug naar onze liefde, zonder die strijd
Zonder dat ik wil worden bevrijd
Zonder me af te vragen of je kijkt
We hebben een nieuw beginpunt bereikt
Dat wat je zegt meen je dat echt?
zijn dat de woorden die je wil horen?
die woorden gezegt, als het over jou gaat?
Het lijkt
alsof we zijn verbonden
door het omhulsel
wat ons verbergt
voor andere ogen
maar wat wij zien
van elkaar
wordt troebel
doordat het licht
buiten is
en niet binnen
zo sluiten
wij
jij en ik
ons dubbel op
wat wij
helemaal niet zien
maar anderen wel
is dat
tussen ons in
de schoonheid
een kunst
het naakte
een schreeuw
de handen
vertrouwen
de roep
een gebed
van het beeld
tussen mens en God
kunnen zijn
dat geeft hoop
voor de blindheid
licht voor de nacht
openingen
voor geborgenheid